Archive - Dec 20, 2010 - Article

A Country With Flavor

People are generally tolerant and welcoming. Shopkeepers invite shoppers to their own shop; some overenthusiastic invitation, however, can feel slightly tense and intimidating, particularly in narrow streets with shops on both sides. It tends to be harmless and easily ends by firmly rejecting the invitation and walking away. Haggle is part of the shopping experience in most places. As a rule of thumb, the cost can be pushed down to anything between third and half (sometimes even less)>>>

نسرین را دریابیم

هموطنان: نگذاریم فریبکاری، ستمگری، و دروغ و تهمت زنی های مرسوم در برخی از رسانه های داخلی خود را به عرصه رسانه های جهانی بکشانند و با سوء استفاده از کم اطلاعی و ناشی گری خبرنگاران خارجی بر نقض حقوق بشر در ایران سر پوش بگذارند. جهانیان باید بدانند که زندانیان سیاسی و عقیدتی در ایران را دانشجویان، روزنامه نگاران، فعالان حقوق زنان؛ معلمان، وکلا و حقوق دانان، اصلاح طلبان سیاسی، مدافعان حقوق اقوام و اقلیت های مذهبی، کارگران و حتی روحانیان معترض و خشونت پرهیز تشکیل می دهند که حتی بر مبنای قوانین خود جمهوری اسلامی مرتکب جرمی نشده اند>>>

Thick Plot, Thin Facts

The replacement of Foreign Minister Mottaki with Ali Akbar Salehi is the end result of many variables. One of them, and perhaps not the major one is a series of setbacks in the realm of foreign policy execution: 1) passage of the UN resolution reprimanding Iran’s violation of human rights; 2) failure of securing a seat in the UN Women’s Rights Panel; 3) Iran’s arms shipment arrested in Nigeria, which had a negative impact on Iran’s foreign policy with regards to Africa; 4) UNESCO reneged on holding a philosophy conference in Iran>>>

بهت فکر می کنم

بهت فکر می کنم. زیاد فکر می کنم. به پوست تنت، به صورتت وقتی چشات بسته ست، به صورتت وقتی که چشات بازه. به این فکر می کنم که چقدر دوست دارم دست کنم لای موهات. و به این که چه طور ممکنِ موهای به این کمی این قدر گره بخورن. هر بار که آروم دست می کشم لای موهات آخرش یه دونه اش کنده می شه. و تو در عین آرامش یکهو یه چین کمرنگ می افته به ابروهات>>>

The Movie We Most Wanted to See

Maybe it had to do with the way we remembered coming to America, which was already the dreamed-about place and which was still the dreamed-about place for so many people in our family in Iran, and it felt strange to go to the place where people went to dream even after we were here. Maybe it felt like we ought to be the ones who were living since we were here. What was the living that you did in America? We didn't know. We tried all kinds of things and usually just came back to each other and our house>>>

کرم ها

همیشه شاکر بوده ام
 وقتی که روزگارم در مه گم شد
برای آن روز های طلایی -  برنزی - مسی - آهنی
حتی زمانی که فرسوده و فراموش
در خیابانهای بیگانه البسه ام را تشعیع می کردم
همیشه شاکر بودم >>>