Current Events

Who is “Religulous"?

Bill Maher is clearly uninterested in engaging authorities on religion. No cameos of Houston Smith or Karen Armstrong here. Instead, he targets the humble and the unsuspecting: a lay pastor of a store-front church with folding chairs, an Imam in a mosque under construction in Amsterdam, and a peacenik Rabbi in a cramped Brooklyn synagogue. He then goes on to badger them with irreverent questions and clever asides. You can’t help but feel for these folks who have been framed—in both senses of the term—as ignorant fanatics. One must have a twinge of sympathy even for the Christian fundamentalist senator whose verbal gaffes Mahr flashes across the screen lest the viewers miss the extent of his ignorance>>>

Pure mercy

Today as on almost every day since seven Baha’is were arrested in Iran, I check for updated news on the situation. Someone has sent me the final list of the signatories of the open letter “we are ashamed” that was published by Iranian.com. An open letter that expressed remorse on behalf of its signatories, writers, intellectuals and human rights activists of Iranian background for the way the Baha’i community has historically been persecuted in Iran; Persecution that continues with the unlawful arrest, detention and alleged trial set for next week of seven Baha’is whose only guilt is their adherence to the Baha’i Faith>>>

حضور خاتمی در گفتگو با آمریكا

اعلام نامزدی خاتمی درست در روزهایی صورت می‌گیرد كه مقامات ایرانی و آمریكایی برای اولین بار در طول سه دهه حكومت اسلامی از آمادگی بدون قید و شرط خود برای گفتگو با یكدیگر سخن می‌گویند. این اعلام آمادگی از سوی آمریكا البته نتیجه یك تغییر فاحش در سیاست خارجی این كشور پس از روی كار آمدن رییس جمهور اوباما است. در مورد ایران، اما به تازگی تغییری در حكومت صورت نگرفته است. در واقع، حكومت فعلی ایران تا همین چندی ‌پیش هرگونه گفتگو با شیطان بزرگ را نفی می‌كرد و آقای خامنه‌ای كسانی را كه خواهان گفتگو با آمریكا بودند «بی‌غیرت» می‌خواند. اكنون چه اتفاقی پیش آمده است كه تابوی گفتگوی با آمریكا را برای جمهوری اسلامی شكسته است؟>>>

Voting from the heart

I lived in Iran until I was 14, which meant I was too young to vote. In 1987 we moved to England. During my 17 years there, I never voted. This was because I was either too young, or moving around too much between Universities. Also, on a personal level, I didn't feel connected to the political system. The UK is a wonderful country, but politically, I never felt that I belonged. This all changed when I moved to Israel in 2004. Politically speaking, I felt very connected here. After having left Iran, this was the first place where I felt at home. This country is no paradise by any stretch of imagination, however as an Iranian Jew, I was welcomed and treated as an equal>>>

The warrior in us

When referendums are held, and elections are stolen, when promises are broken, and a nation sits at awe of what could have been, a fist is slowly but undeniably formed and risen. When Khatamis, Ahmadinejads and Ghalibafs have come and gone, when non-violent avenues of political dissent have been exhausted, when the calls for peaceful transition of power fall on deaf ears, when the cries of hunger are unanswered, the Iranian national psyche reverts back to its roots, to the children of the blacksmith who crafted his apron into a banner of defiance and the bloodbaths that have since followed. Such will be the future>>>

عیب می جمله بگفتی، هنرش نیز بگوی

خوب بیاد می آورم که یکی از عمده ترین شکایت های روشنفکران ایران پیش از انقلاب ، عدم استقلال سیاسی ایران و وابستگی شدید آن کشور به امریکا بود. اگر در حال حاضر به سیاست خارجی ایران نگاه کنید می بینید که در حقیقت ایران نوعی سیاست موازنۀ منفی که در زمان حکومت دکتر مصدّق برقرار بود اتّخاذ کرده است. هیچکس نمی تواند هیچ نوع وابستگی نه تنها به آمریکا بلکه به هیچ کشور دیگری در حکومت ایران بیابد. شاید امروزه بتوان ایران را در آن قسمت از دنیا از زمرۀ مستقل ّترین کشور ها بشمار آورد. حتیّ مخالفان سرسخت جمهوری اسلامی هم نمی توانند - مگر غرض مندانه - منکر خودگردانی و استقلال ایران باشند. به این زودی خواسته های خود را فراموش کردیم!>>>

خمینی و امت گریه

انقلاب که شد من 9 سالم بود و کلاس پنجم دبستان بودم. سه سال بعدش وقتی کلاس سوم راهنمایی بودم بخشنامه‌ای آموزشی آمد که دانش آموزان باید برای حرفه و فن یک حرفه را انتخاب کنند و چند ساعتی از هفته را در این حرفه کارآموزی کنند. از آنجا که من، نه در آشپزی خوب بودم و نه در خیاطی یا گلدوزی و چون به تدریس علاقه داشتم، حرفه معلمی را انتخاب کردم. هفته‌ای یک روز در یک مدرسه ابتدایی کمک آموزگار شدم. وظیفه‌ی اصلی من این بود تا دیکته‌ها را که شامل کلمه و ترکیب هم می‌شد تصحیح کنم. روزی جزو سوالات بچه‌ها بود که مترادفی برای کلمه‌ی "رهبر" پیدا کنند. هنگام تصحیح با تعجب دیدم که اکثریت دانش‌آموزان مترادف رهبر را "خمینی" یا "امام خمینی" نوشته بودند. دفعه‌ی دیگری هم که باید مترادفی برای کلمه‌ی "امام" می‌نوشتند، باز جواب داده بودند: "خمینی">>>

Time to choose

The son of the late Shah exposes his vision of a different Iran which is democratic, secular and integrated in the international community. This includes a project to accomplish a society capable of answering to the aspirations of the Iranian people, the foundation of a democratic parliamentary regime in which the constitution is founded on the universal principles of human rights, the establishment of a nation guaranteeing the liberty of all, a national reconciliation like the model of South Africa, and finally the separation of state and religion>>>

Post-Bush World Order

The U.S. at the head of the western powers tries as much as possible to hold onto some aspects of the unipolar status that it gained after the fall of the Soviet Union in 1991. In a period less than a decade, American ideologues head-mastered by groups of cold warriors angrily rejected any idea of a multi-polar world, declaring that no other country except the U.S. is qualified to be at the head of the “new world order.” This claim went unchallenged until the U.S. occupation of Iraq exposed the vulnerabilities of the U.S. as a single superpower on the world stage>>>

ملانصرالدین و خبر رسانی!

می گویند روزی ملانصرالدین سوار بر الاغ از دهی عبور می کرد، مردم ساده ده که ناگهان ملایی دیدند بر وی آویختند که باید بالای منبر بروی و وعظ و خطابه بفرمایی. ملا که لابد شوخ طبعی ش گل کرده و از پذیرایی روستایان نیز بدش نمی آمد، سه روزی آنها را سر کار گذاشت؛ روز اول بر بالای منبر نزول اجلال فرمود و پرسید ای خلایق می دانید من می خواهم چه پند و اندرز و خطابه ای بکنم و شما را از عذاب الیم نجات دهم؟ مردم با تعجب و لابد کمی نگرانی یک صدا جواب دادند خیر ملا بفرما تا آگاه شویم، ملا گره در اخمهایش انداخت، از منبر پایین جست و گفت حال که نمی دانید و تا این حد جاهلید پس چه فایده که شما را اندرز دهم؟!>>>

ما و رسانه هایمان

شمار بالای رسانه های ایرانی قابل توجه است و گاه این تصور را ایجاد میكند كه در این فراوانی همه چیز میتوان یافت. این احساس نادرست نیست ولی چشم باختن به وسعت این مجموعه گاه باعث میشود تا تركیب اجزای آن از نظر ما پنهان بماند و سهم نسبی خانواده های مختلف سیاسی در آن به چشممان نخورد. آنچه در این میان جداً مایهٌ نگرانی است ضعف رسانه ای لیبرال هاست. چون این ضعف فقط در حكم بی بنیگی یك گروه معین سیاسی نیست بلكه بیانگر خطری است كه برقراری دمكراسی را در ایران آینده تهدید مینماید. هر بار روی سایتی میروید یا نشریه ای را ورق میزنید یا به رادیویی گوش میدهید یا به یكی از این تلویزیون های جدی و غیرجدی نگاه میكنید به همه جور گفتاری برمیخورید به غیر از گفتار لیبرال>>>

ماشین اعدام

گزارش اعدام‌ها در ایران خسته كننده شده است. كمتر روز و هفته‌ای است كه اسیری در این یا آن گوشه كشور دست بسته كشته نشود. اگر در گذشته نزدیك، این اسیركشی‌ها تك تك در این جا و آن‌جا صورت می‌گرفت، اكنون دسته دسته سر به نیست می‌شوند. بنا به گزارش‌ها(۱) در طول كمتر از دو هفته گذشته ۴۸ نفر در ۸ شهر ایران اعدام شده‌اند. در تابستان گذشته نیز تنها در یك روز ۲۹ نفر در زندان اوین گله‌وار به دار آویخته شدند. صحبت یكی دو نفر نیست. صحبت ده‌ها نفر است. صحبت افرادی غالبا بی نام و نشان است. صحبت كسانی است كه یا نام و نشانی از آنان داده نمی‌شود و یا فقط با حروف اختصاری یا اسم كوچك از آنان یاد می‌شود. گویی این قربانیان انسان نیستند>>>

From Yazd to Inauguration History

The swearing in of Barack Hussein Obama will inarguably go down as one of the most memorable moments in many people's lives, mine included. I, along with over 2 million people, crowded the historic National Mall, braving below freezing temperatures for hours to witness the man who had risen to the top of the political food chain with meteoric speed and against all odds take his rightful place in history. As I tried to move my painfully frozen fingers, I couldn't help but wonder how my friend and photographer Abbas Shirmohammadi was faring from his perfect vantage point. For years, Abbas had been Hillary Clinton's official photographer>>>

We are ashamed!

As Iranian human beings, we are ashamed for what has been perpetrated upon the Baha’is in the last century and a half in Iran. We firmly believe that every Iranian, “without distinction of any kind, such as, race, color, sex, language, religion, politics or other opinions,” and also without regard to ethnic background, “social origin, property, birth or other status,” is entitled to all the rights and freedoms set forth in the Universal Declaration of Human Rights. However, from the very inception of the Baha’i Faith, the followers of this religion in Iran have been deprived of many provisions of human rights solely on account of their religious convictions>>>