Moral Victory

30 years ago, Dr. Shirin Ebadi, the first female judge in Iranian history, was removed from her post when religious authorities in Iran declared that all women serving in the country as judges were “unfit” to perform their duties. She was then immediately demoted to a position as administrative clerk in the courtroom where she once presided. Dr. Ebadi was hit then by the inequities of women’s rights and inequality in Iran, but she did not let that stop her. During a time marked by political and religious upheaval, Shirin Ebadi found her path and continued her journey by becoming a human rights advocate and attorney serving the public as she helped those who looked to her to provide counsel on the interpretation of rights under Iranian law>>>

سركوب نواندیشان

كم نیستند شیعیان اندیشمندی كه صرفا به دلیل این كه قرائت دیگری از مذهب ارائه كرده‌اند مورد خشم و غضب مقامات حاكم قرار گرفته‌اند و حتا با خطر اعدام مواجه شده‌اند. در سال‌های اخیر كه یك قرائت قشری امام زمانی بر حكومت مسلط شده، دامنه این تعقیب‌ها و فشارها گسترش یافته است. از جمله، در روزهای اخیر سخنان هاشم آغاجری و محمد مجتهد شبستری باعث آن شده كه غوغاگران باز داد وا اسلاما سر دهند و چماق تكفیر و ارتداد را بر سر آنان بكوبند. یك بار آغاجری در گذشته به دلیل ابراز اندیشه‌هایش تا مرز خطر اعدام پیش رفته بود. اكنون نیز نباید این غوغاها را دست كم گرفت، و باید از آزادی‌ اندیشه در قالب‌های مذهبی‌ نیز، هم چون آزادی اندیشه در كل، دفاع كرد.>>>

مرگ و زندگی

این نوشته مقایسه ایست بین چند شعر از پروین اعتصامی (۱۹٠۷ – ۱۹۴۱) و فروغ فرّخ زاد ( ۱۹۳۵- ۱۹۶۷) در بارۀ مرگ و زندگی. پروین و فروغ دو شاعر زن ایرانی هستند که اوّلی حدود ربع قرن زودتر از دوّمی می زیسته است. یعنی فروغ ۶ ساله بوده که پروین از این محنت گاه جان بدر می کند. ولی همین ربع قرن فاصله ، تحوّلاتی در اشعار فروغ بوجود آورده که آن را از جمیع جهات از شعر پروین متمایز و متفاوت کرده است. در زیر به این تفاوتها از دریچۀ چشم و برخورد آن دو به مرگ و زندگی می پردازیم. به این شعر از فروغ توجّه کنید:>>>

Like it or not

While the western media along with Israeli Security Forces continue to make all kinds of noises and objections about “successful tests” at the Bushehr nuclear reactor, Iran reiterated its right of peaceful pursuit of developing nuclear energy, being a signatory to the Nuclear Non-Proliferation Treaty (NPT), and monitored under the supervision of the UN nuclear watchdog, the International Atomic Energy Agency (IAEA). The high degree of hypocrisy reflected in the outcries by officials in the United States and the European Union Trio (France, Germany and Britain) can be accurately measured with just a brief glance back into the history of nuclear technology in Iran>>>

We are not spies

Dear Number One, As ordered, I went to see the play We Are Not Spies in Berkeley this past weekend for the purpose of discovering the true identity and purpose of its Bahai author, Mansour Taeed. Disguised as a drama critic, I gained admission to this show despite the fact that the theater was sold out and people were being turned away at the gate. This report omits details regarding the beautiful agent I seduced in the line duty to get my ticket. First, my assessment of Bahai spy technology: it sucks. At the beginning of this one-man show, Taeed said the play would self-destruct soon after the performance ends. He even played the Mission Impossible theme. The play hasn’t self-destructed!>>>

بازی در بازی

به تاریخ زندگی ام که نگاه می کنم این زن را می بینم که "من را" — اگرچه نه هستی مرا — بازی کرده است. در یک صحنه او با یک سینی چای به اتاقی که پر از مهمان است وارد می شود و اول چای را جلوی مردها می گیرد و بعد جلوی زنها و بچه هایشان. این زن فکر می کند این جریان طبیعی بازی است چون همیشه اینطور بوده؛ زنهایی که او دیده ران مرغ را جدا کرده اند و اول توی بشقاب پدر گذاشته اند و عاشوراها و یا مراسم غدیری در خانه عمویش همیشه اول به مردها در اتاق دیگر غذا داده اند و بعد آورده اند این یکی سالن جایی که دختر بچه ها از گرسنگی بی تاب شده بودند و زنها از گرما هی خودشان را باد می زدند. و در صحنه ای دیگر این زن تا هنوز غذا تمام نشده و لقمه از گلویش پایین نرفته همراه دختربچه ها و زن های دیگر تند بلند می شود تا سفره را جمع کند در حالی که پسرها و مردها کون خیزه می روند و از سفره عقب می نشینند و منتظرند که چایی و میو ه شان را بیاورند.>>>

Cursing Bahais is cursing Islam

How interesting it is to see that contradictions are boiling in Iran in all matters. Bahais are the largest religious minority in Iran with an official population of 300,000 members and many many more who have become Bahais but, for their own safety, have not registered. In other words, any individual who believes Bahaullah is the Manifestation of God for today and believes in all the other past religions and believes that the teachings that Bahaullah has brought to humanity are the healing message to the world is actually a Bahai>>>

The Tyranny of Dead Ideas

We Iranians are obsessed with many things; the healthier obsession is with our kids. We often brag about them stridently. We take pride in their success particularly in education and in their careers. We claim, for instance, that they earn more than we do. But do they really? Not according to Matt Miller, the author of a very intriguing book entitled The Tyranny of Dead Ideas. In this book, he explains how the current economic crisis has changed our collective perception of many axiomatic ideas that we have believed in for so long, albeit erroneously>>>

از شب و جیرجیرک ها و....

هزاران هزار
جیرجیرک ِ خواننده
حجم شب را می درند
و پوست قیرین و برّاق ِ آنرا
با ارکستر ِ صداهای خود
تا بی نهایت
جر می دهند >>>

Dangers Ahead

In conversations with some of my friends in Iran, I find myself bewildered by the extent of their credulity and naiveté about the whole Obama fanfare. Much to my dismay, I find that they are not alone in this. After eight years of suffering at the hand of George Bush’s America, a large majority of the people around the world have psyched themselves into believing that Obama is a qualitatively different president, and that a new era is about to begin in the U.S. under his leadership. It seems to me that a lot of people around the world, especially the younger generation in the developing countries, have become intoxicated -- or to put it bluntly, duped -- by the Obama euphoria>>>

The ‘Fun’ Hoveida Years

During the great oil boom of the 1970’s, the irrational exuberance of the Iranian upper classes and the unquenchable greed of the royalty played havoc with the domestic economy. Hoveida’s half-baked plans for hasty modernization and the Shah’s expensive upgrades for the army, created a number of economical and social dislocations. That deluge of projects, which were unnaturally fuelled by the soaring oil prices, played havoc with the fledging Iranian economy and infrastructure; creating cyclic booms and busts, deficiencies and speculations, inflation and hoarding>>>

جامعهء مدنی يا جامعهء سکولار؟

در پی حدوث انقلاب 57 و تبديل شدن حاکميت ايران به استبداد مطلقهء مذهبی و برقراری سلطهء شرع بر جامعه، و ظاهراٌ بمنظور کوشش برای درک موانع رشد دموکراسی در ايران، يکی از مفهوم های کهن علم سياست که در دههء دوم انقلاب بشدت مطرح شده و مورد بحث متفکران ايرانی قرار گرفت مفهوم «جامعهء مدنی» بود. ما اوج سلطء فکری اين «گفتمان» را در انتخابات دوم خرداد 1376 و بقدرت رسيدن «اصلاح طلبان خودی» مشاهده کرديم. در واقع، دههء 1370 را می توان دههء پيدايش مفهوم سحرآميزی به نام «جامعهء مدنی» دانست که قرار بود پاسخگوی همهء حرمان ها و شکست ها و براندازندهء همهء موانع استقرار دموکراسی باشد. >>>

نگاهی به درون

آشفته ام، در هم ریخته، و مثل کسی که پول زیادی را گم کرده باشد، مرتب سوراخ سُنبه های مغزم را می گردم. می دانم که خودم بانی بودم، و فقط بخاطر یک پُز و یک اَدا، که نه، نباید زود وا داد. باید مقاوم بود. باید طرف را اگر تشنه هم هست تشنه تر کرد، رهایش کردم. و شاید بیشتر به خاطر خودش بود که نمی خواستم گرفتار من بشود که فکر می کردم وصله مناسبی نیستم. و راستش بیشتر بخاطر کم شهامتی خودم بود. مردی بزدل که از عشق و از زندگی فرار کرد. این همه واهمه برای چی و از چی بود؟ و...باختم. من از آن آدم هائی هستم که اگر شانس هم در بزند، نه تنها گوش سنگینی دارم، که حتمن سرشاراز کندی هم هستم. و حالا پریشانی دائم خورده است دست افسردگی گه گاه و دارد کلافه ام می کند>>>