Arts and Literature

Nadid Padid

...>>>

بهت فکر می کنم

بهت فکر می کنم. زیاد فکر می کنم. به پوست تنت، به صورتت وقتی چشات بسته ست، به صورتت وقتی که چشات بازه. به این فکر می کنم که چقدر دوست دارم دست کنم لای موهات. و به این که چه طور ممکنِ موهای به این کمی این قدر گره بخورن. هر بار که آروم دست می کشم لای موهات آخرش یه دونه اش کنده می شه. و تو در عین آرامش یکهو یه چین کمرنگ می افته به ابروهات>>>

The Movie We Most Wanted to See

Maybe it had to do with the way we remembered coming to America, which was already the dreamed-about place and which was still the dreamed-about place for so many people in our family in Iran, and it felt strange to go to the place where people went to dream even after we were here. Maybe it felt like we ought to be the ones who were living since we were here. What was the living that you did in America? We didn't know. We tried all kinds of things and usually just came back to each other and our house>>>

کرم ها

همیشه شاکر بوده ام
 وقتی که روزگارم در مه گم شد
برای آن روز های طلایی -  برنزی - مسی - آهنی
حتی زمانی که فرسوده و فراموش
در خیابانهای بیگانه البسه ام را تشعیع می کردم
همیشه شاکر بودم >>>

Yare Aziz

...>>>

حماسه حلاج (3)

ای ذات تو لا یزال و سبحان
وی وصف تو فوق وهم انسان
از گرده گل به پای زنبور
تا شهد عسل به جویباران
از پویش بی بدیل نوزاد
در حالت جستجوی پستان
>>>

آلاله های دست خورده

وقتی نیستی همه جاده ها بسته می شوند و اتوبان های پیچ در پیچ در هم گم می شوند و طوفان! پایان روزهای آفتابی می شود. وقتی نیستی جزیره هوای بارانی اش را از دست میدهد. حتی نورهای گاه به گاه خوشی لحظه ها را بر نمی تابد. از راه جنگلی که بر می گشتم سنجاب های بازیگوش گردو های اندوخته شان را به سویم پرتاب می کردند و عجله ای برای زمستان نداشتند>>>

یکشنبه ای دیگر

نمی گریم
به خاطر نبودنم در اوین
زیر برجهای ولنجک و میان ستاره های لاستیکی
 و لای دندانهای کثافت بسیج
و آلودگی نود و هشت درصدی هوای مانده ی تهران! >>>

Poems for the Sea

...>>>

Ashnaye Gharib

...>>>

حافظ و طبل خوشباشی

در ایران، در بسیاری از خانه ها دو کتاب مقدس شمرده می شوند: مصحف و دیوان حافظ، با این تفاوت که اولی معمولاً سر رف خاک می خورد و دومی ورق ورق شده است. کلام حافظ چون ضرب المثل به کار می رود، با دیوانش فال می گیرند و بالاخره غزل هایش چه هنگام تنهایی و چیرگی غم و چه به وقت خوشی و شبچره به یکسان خوانده می شوند>>>

کسی با بادبادک سفر کرده؟

هزار تا بادبادک ساختم که هوا نرفت. هزارتا بادبادک ساختم که به اولین آنتن روی پشت بامهای دوروبر گیر کرد و پاره شد. هزارتا بادبادک ساختم که باد بُردشان و از همه چیز فقط نخی در دستم ماند. اما امروز آن خال سیاه تهِ آسمان هفتم که هی پیدا و ناپیدا می شود و مثل ماهی گیرکرده به قلاب، مال من است. بله مال من است>>>

خطابه ی کفر

مرا به جرم کدام معصیت
به دوزخ زیستن
کفاره مقرر داشتی؟
گناه من همه پارسایی بود و
دست به سینگی دراطاعت مطلق >>>

تاب رویا

رو در سمت تو جاریست
گامهایم
و نفسهایم
که از کنار تو میگذرد >>>

مسواکتو می دی من؟

چی؟ از سر کار بیام پیشت؟ باشه میام ولی اگه از سر کار بیام، خسته و کر و کثیفم. اگه بخوام دوش بگیرم حوله ات رو می دی بهم؟ یه چیز دیگه، با من میای حموم، پشتمو لیف بزنی؟ اصلاً با هم حموم کنیم با هم زیر دوش جیش کنیم. میگم که، اگه یه چیزی ازت بخوام گوش می دی؟ چیز عجیبی ازت نمی خوام ولی تورو خدا نه نگو. می گم دودولتو بده من باهاش جیش کنم. یعنی من بگیرمش تو جیش کنی. پسر چه باحال می شه>>>

A Genius of Happiness

It was ridiculous. That was the only way to think about it. Or absurd. It was best to move carefully around it. The only way we could make sense of that love was to treat it like something very fragile. We found our home among the most fragile places in the world. That was where we saw how strong it was, because their fragility would not be anything new. I already know what that is, we would think. I already know what that kindheartedness is, we would think when we saw the Vietnamese janitor at my sister's school who liked seeing us whenever I went to walk her home>>>

یادها-3

تبعید خاطرات را ویران میکند-
با عدم تکرارشان در دیدار و گفتار؛
نبود نزدیکان، دوری محیط آشنا
متروکی بازگویی آنها.
گورستان حافظه شهر است؛
>>>